تماس چشمی
تماس چشمی:
ما از طریق دریچه چشم افراد، اطلاعات بیشماری درباره احساسات آنها به دست میآوریم. وقتی کسی از تماس چشمی با ما اجتناب میکند معمولا نتیجه میگیریم یا ما را دوست ندارد یا فردی خجالتی است.
البته در این موقعیتها موارد استثنا هم وجود دارد. به طور مثال وقتی کسی حامل اخبار ناخوشایندی است و میخواهد مطلب ناراحت کنندهای را بازگو کند و یا از چیزی وحشت کرده است نیز از نگاه کردن پرهیز میکند.
همچنین خیره شدن به چشم فرد نیز معمولا به خشم یا خصومت تفسیر میشود و تهدید کننده تلقی میشود. تحقیقات نشان میدهد که اندازه مردمک چشم نه تنها در واکنش به شدت نور بلکه با توجه به حالت ما نیز در حال تغییر است و با علاقه یا بیزاری نسبت به مردم واکنش نشان میدهد.
مطالعات نشان میدهد در اکثر برخوردهای روزمره میزان مناسب نگاه به نحو ظریفی توسط افراد تنظیم میشود و توازن دیداری بر حسب جنس، پایگاه، صمیمیت رابطه و طبیعت تعامل تعریف میشود.
در هر تعامل میزان صمیمیت با انواع علایم غیرکلامی که حاکی از صمیمیت میباشد تنظیم و حفظ میشود. نظریه موازنه صمیمیت پیشبینی میکند وقتی علایم صمیمیت در یک بعد افزایش مییابد افراد این را با کاهش علایم صمیمیت در بعد دیگر جبران میکنند.
مثلا وقتی افراد غریبه وارد فضاهای تنگی چون آسانسور میشوند به دلیل کم شدن فاصله تمایل ندارند مستقیما به یکدیگر نگاه کنند و تماس چشمی خود را کاهش میدهند. اما پس از خروج نظر سریعی به یکدیگر میاندازند
Comments are closed.